Çanakçı Köyü’nde bayramlaşmaya çıktık

   

  Bayram gezen  çocukların yerine in cin top oynuyor

 Kurban bayramının ikinci günü  Çanakçı Köyü’nde  bayramlaşmak için büyüklerin ve muhtarın evine  konuk oldum.

 ÇANAKÇI KÖYÜ'NE KONUK OLDUK

Her kurban bayramı olduğu gibi aile içinde bayram geleneğine uyarak  küçükler büyüklerin elinden, büyükler küçüklerin gözlerinden öperek bayramlaştık. Kurban bayramında genellikle  kurbanın kesilmesi, ihtiyacı olanlara dağıtılması ardından  her evde  topluca sofraya oturup et kavurma yenilmesi geleneği devam etmekte. Sonrasında ise bayram ziyaretleri başlar. Kurban bayramının ilk günü biz gazeteciler yine her bayram olduğu gibi Polatlı kamuoyuna  protokolün bayramlaşma merasimini aktarmak üzere çalıştık. Bayramın ikinci günü ise  hem büyüklerimizin elini öpmek hem de ‘köyden bayramlar  nasıl yaşanıyor’ diye haber yapmak için Polatlı’nın  17 kilometre uzağındaki Çanakçı Köyü’ne konuk oldum.

 ÇOCUKLUĞUM BU KÖYDE GEÇTİ

Çanakçı Köyü ilçe merkezine 17 kilometre uzaklıkta, Kalesiyle meşhur  Helenistik döneme  ait ‘ Kutsal alan’ ve Roma  dönemine ait  kale surları bulunan, Kale Tepe’de bulunan mağarasıyla oldukça önemli köylerimizden. Çanakçı Köyü’nde eski bayramları  hem yaşamış hem neşesine tanık olmuştum. Aradan uzun yıllar geçtikten sonra ilk kez bir kurban bayramını daha  Çanakçı Köyü’nde-doğduğum evde ve çocukluğumun geçtiği  köy yollarında, eş dost akraba ve büyüklerimin yanında- geçirmek için tuttum köyün yolunu…

 HAYMANALI KÜRT SÜLEYMAN’IN EVİNDE BAYRAMLAŞMA

Çanakçı Köyü’nde  çok çeşitli yörelerden göç etmiş aileler yaşamakta. Bu köye ilk yerleşen Hacıbekirler sülalesi, Sincan Polatlar  Köyü’nden Kelleler  olup 1000’ e yakın küçükbaş ve büyükbaş hayvan  sürüleri ile köye istihdam sağlayan ağalar olarak   tanınırlar. Köyde  konak tipi evlerin  sahibi olan ağalar, şimdi hayatta değiller. Buna rağmen konaklar  içinde yaşayanlar sayesinde  kullanılır vaziyette. Biz çocukluğumuzda konakları hayranlıkla seyrederdik. Çünkü, köy evlerinin sadeliğine karşın konaklar  farklı mimarisiyle köy ve ağalar arasındaki zengin  fakir ayrımını çok açık yansıtırdı.Bayramda elimizde torbalar fıstık şeker toplamak için çekinerek gittiğimiz konak avluları şimdi   yarı boşalmış  halde gördük. Çanakçı Köyü’ne Haymana’dan gelen Kürt Süleyman Çavuş’un- annemin babası, benim de dedem-   vefatından sonra  ilerlemiş  yaşına rağmen kocasından kalan  hatıralarını terk etmeyen ve eşinin  ocağını tüttürmeye  tek başına devam eden  Sebiha Atakan’la bayramlaşmaktık. Bu köy evinde konaklara göre pek değişim olmamıştı. Konuklara   et kavurma, tatlı ikram ediliyordu. Fıstık şeker ve kolonya döküldükten sonra, hal hatır sorma  ve selamlaşma faslı tıpkı  eskisi gibiydi.

ELLERİNE KINA YAKMIŞ BAYRAM ÇOCUKLARI YOKTU

 Çanakçı Köyü’nün sokaklarını dolaştığımızda, çocukluğumuzda her evden çıkan ellerine kına yakmış bayram çocuklarından bir tanesine  bile rastlayamadık. Köy çeşmesi tamtakır kurumuş. Sokaklarda adeta in cin top oynuyordu.  Bizde Yokarı çeşmenin yanında oturan Muhtarı ziyaret ederek muhtarın annesi Havvadudu Özmen’in elini öptük.

MUHTARIN ANNESİ BİZİ KARŞISINDA GÖRÜNCE ŞAŞIRDI

 Çanakçı Köyü girişinde ‘Doruk’ ve en  sonunda ‘ Kale’ tepesi arasında oldukça uzun bir mesafe vardır. Biz Kale Tepesi komşuları olarak Muhtar Emin Özmen’in ailesinin- Cobullar sülalesinin- köyümüze göçtükleri zamanlara  tanık olmuştuk. O günlerde muhtarın annesi Havvadudu Özmen, köyümüzü Bolu’ya göre kurak ve bozkır olduğunu  ima ederek ağaçsız bir köye gelmenin mutsuzluğundan söz etmişti. Çok çalışkan olan Bolulu komşularımız köyde  küçükbaş hayvancılık ve çobanlık mesleğiyle oldukça  söz sahibi oldular. Köy muhtarının annesi Havvadudu Özmen: “Biz bu köye geldiğimizde kimseyi tanımıyorduk. Çanakçı’da  iyi ve kötü kendine göre çok günümüz geldi geçti ama artık o günler çok geride kaldı. Bu köyde yaşlandım. Kimseden kötülük görmedim. Eskiden olduğu gibi bayramda Polatlı’da bayramlaşmak için  kapımızı çalmanıza  çok sevindim. Sizi evimizde ağırlamak beni geçmişe götürdü.  Sen daha küçücük bir kızdın, anamla şu Kale’de koyun gütmeye gider, ağılda koyun sağmaya merak ederdin.  Hey gidi günler hey, sizin komşuluğunuza hiç doyamadık. Evleriniz boş kaldı. Keşke tekrar köye gelseniz,  eviniz de yıkılmamış olur” dedi. Bu sözler ikimizi de duygulandırdı. Havvadudu Özmen asla unutamayacağım köy konukseverliğiyle bizi yanında gelini ve gelininin gelini olduğu halde  çeşmenin yanına kadar geçirdi.

BAYRAMLAŞTIKTAN SONRA ŞEHRE DÖNÜYORLAR

Ankara’ya küçük yaşta gelin giden Kürt Süleyman Çavuş’un kızı Mahiye Koca ise Çanakçı’da eskiden bayramları çok kalabalık bir şekilde kutlardık. Bayram hazırlığı evlerde günlerce sürerdi. Köyde çocuklar sabah erkenden bayramlaşmaya çıkar. Delikanlı kız ve erkek gruplar öğle üzerin beklerdi. Öğleden sonra genç kadınlar,  evli erkekler takım takım bayram gezerdi. Bayramdan önce evlenen çiftin evine giden  arkadaşları, yeni evli çiftin evinde tatlı tatlı yaramazlık ederek onlara naz ederdi, diye anlattı. Karlı kış günlerinde dahi bayramlaşma adetleri hiç aksamayan köylerde; görünen o ki, bayram yalnızlığı,köyleri  şehirlerden çok daha fazla vurmuştu. Şehirde görülen hareketlilik köy sokaklarında sonsuz bir sessizliğe bürünmüştü. Biz oradayken Çanakçı Köyü’ne  büyüklerinin elini öpmek ve yakınlarının mezarlarını ziyaret etmek isteyen bayram konukları  ise geldiği gibi hızla şehre geri dönüyordu.